Er waren eens, lang lang heel lang geleden, twee vulkanen in Turkije. Hun namen waren Erciyes en Hasan Dagi. Op een dag zeiden zij tegen elkaar: ‘zullen wij iets bijzonders teweeg brengen’ ? Een uitbarsting van beide vulkanen volgde. De lavastromen van deze vulkanen Erciyes en Hasan Dagi die samen kwamen, zorgden voor een gloeiend gesteente. Het stollen, in combinatie met regen en wind, zorgden voor een prachtige rotstuin in de meest bijzondere figuren en vormen in het voorheen zo droge landschap. Cappadocië was geboren. En daar lieten de overland reizigers Johannes en Dianne hun auto even een paar dagen staan om de omgeving vanuit een luchtballon te verkennen.

Rijdend vanuit Amasya door de droge binnenlanden  van Turkije, duiken er ineens bijzondere rotsen op in allerlei bizarre vormen. Het kan niet anders dat dit Cappadocië is. 

We parkeren onze auto op een camping net iets buiten het plaatsje Göreme. Voorlopig zal dit de laatste luxe camping worden horen we van het Zwitserse stel dat naast ons staat op de camping en die de een groot deel van onze route naar Nepal, maar dan omgekeerd, hebben gereden. Dus we genieten nog maar even van deze schone camping inclusief douche, toilet, keuken, wasmachine en zwembad. 

Na installatie op de camping gaan we op zoek naar een luchtballon die nog 2 plekjes vrij heeft. De Turken hebben deze week vakantie in verband met het offerfeest en alles lijkt volgeboekt. Dat wordt nog een uitdaging. We lopen door het landschap met zijn bizarre rotsformaties naar het plaatsje Göreme om te kijken of we daar nog een ballonvaart kunnen regelen. Een toeristische hotspot met veel mogelijkheden om in een rots te overnachten of te paard, op een quad of in een 4 wheel drive Cappadocië te verkennen. We zouden hier zo een nieuwe business kunnen beginnen met onze auto.

Helaas vinden we geen plekje voor in de luchtballon voor morgen, dus we lopen terug naar de camping. Terwijl we tussen de bijzondere rots vormen doorlopen, gaat de zon langzaam onder en dus een mooi moment voor foto’s. Dat hebben de vele bruidsparen die we onderweg tegenkomen ook ontdekt. Op vele plekken in dit landschap duiken bruiden, bruidegommen, omringd door hun camera mannen op. Nog even verderop, achter een rots, zien we een man en vrouw in innige omhelzing. De vrouw heeft een grote bos rode rozen in haar hand. Ze is net ten huwelijk gevraagd als wij langs komen lopen. Ze zijn dan ook blij dat wij dit moment nog even voor ze op de gevoelige plaat vast kunnen leggen.

De volgende morgen zijn we al vroeg wakker vanwege de luchtballonnen die over onze tent zweven. Hopelijk zijn er voor ons ook nog 2 plekjes beschikbaar voor morgenochtend. Na een korte zoektocht hebben we geluk! Bij Göreme Balloons hebben ze nog 2 plekjes vrij!

We besluiten vandaag te voet het landschap te verkennen en wandelen via de ‘pigeon valley’ (duiven vallei), waar inderdaad veel duiven in de grote rotsspleten zitten, naar een volgend dorpje, waar alle hotels en woningen in een rots liggen. Het plan is om met een mini busje terug te rijden naar Göreme, alleen we staan nog geen 5 minuten te wachten langs de weg en er stopt al een auto. De man, genaamd Mustafa, vraagt waar we heen moeten en we mogen instappen. De bedoeling was een lift naar Göreme, maar het resulteert erin dat we de rest van de middag met Mustafa doorbrengen. Hij laat ons een ondergronds gangenstelsel zien, we eten een kebablunch en ik doe een poging pottenbakken, wat er makkelijk uit ziet, alleen waar ik toch echt niets van bak en er een misvormel overblijft. We rijden naar prachtige uitzichtpunten. Wat een bijzonder landschap. Overal aparte vormen. Paddestoelen, rotsen met gangen, sprookjes figuren, je weet af en toe gewoon niet waar je moet kijken.

Johannes speelt nog een potje backgammon met Mustafa en na nog een kopje Turkse koffie nemen we afscheid van Mustafa. Wat weer een gastvrijheid en vriendelijkheid.

Het is vroeg dag, of eigenlijk nog soort van nacht als 2 wekkers om 4 uur afgaan. We mogen er vroeg uit voor de luchtballon vaart. Als we om 4.20 uur langs een donkere weg staan is het natuurlijk altijd spannend of je ook opgehaald wordt. We zien veel busjes langs rijden, het is hier elke morgen vroeg dag in Cappadocia. Om 4.45 uur is daar het verlossende busje. We pikken onderweg nog wat mensen op en met een groep van 12 man rijden we ergens een veld op, waar al wat luchtballonnen klaar liggen om de lucht in te gaan. Na wat instructies wordt de luchtballon volgeblazen en daar zweven we dan ineens. Hoger en hoger boven het sprookjesachtige landschap. Langzaam aan wordt het lichter en overal om ons heen zien we luchtballonnen. Het voelt bijna surrealistisch, alsof je onderdeel bent van een sprookje. De luchtballonen in al hun verschillende kleuren zorgen samen met de zonsopgang voor een bijzonder kleur effect in dit tufsteen landschap met al zijn verschillende vormen. Magisch is om te zien!

Na een uurtje in de lucht zweven zet onze luchtballon piloot ons soepel op de grond. Daar moet champagne op gedronken worden. Wat een onvergetelijk verjaardagscadeau!

Ondanks de drukte deze morgen met luchtballonvaart, is vanwege het offerfeest het anders zo toeristische Göreme vandaag uitgestorven. De quads, paarden en jeeps staan stil en veel is dicht. Wij doden de tijd in cafeetjes en brengen ’s middags een bezoek aan het openluchtmuseum met rotsformaties en kerkjes met prachtige fresco’s uit de 11de eeuw.

De volgende dag is het weer tijd om verder te trekken. We verlaten het Cappadocië met zijn toeristen en brengen een nacht door in Sivas. Een onverwachts bijzondere stad met een prachtig plein en waar wij de enige toeristen zijn. De stad waar ik kennis maak met de Turkse hammam en er heel wat ‘zwart’ van mijn lichaam wordt gescrubt. Ook de stad waar wij hartelijk ontvangen worden door al het personeel in een restaurant, waar niemand Engels spreekt, maar wel al te graag met je wil praten, waar we geen idee hebben wat er op de kaart staat en we daardoor een bijzondere combinatie van eten voor ons hebben staan.

Waar Sivas sfeer ademde, is de stad Erzurum, waar we de volgende dag blijven, deze ergens kwijt geraakt. Of is vrijdag niet de beste dag om hier te verblijven? Zowat alles is gesloten en het wordt dan ook een uitdaging iets te eten te vinden. In deze toch best grote stad vinden we uiteindelijk 1 restaurant waar ze kebab serveren. Het hotel is de rest van de middag, avond en nacht ons voornaamste gezelschap.

De laatste stop in Turkije is op een soort van camping buiten Doğubayazıt. Ik noem het meer een soort van camping, want deze plek is het beste te omschrijving als een pretpark met een park en een stukje gras voor een tent. We ondervinden hier weer echte Turkse gastvrijheid, want als wij in het park onze lunch willen eten komt er van alle kanten eten onze kant op. Meloen, kip, augurken, brood, fanta, druiven, een hele maaltijd krijgen we voorgeschoteld.

Ondertussen zitten we alweer een weekje in Iran, waar we ook weer zover indrukken op doen. Daarover snel meer.