Door groen en glooiend Polen rijden, kamperen naast de snelweg in rustig Slowakije, tussen vele zonnebloemvelden Hongarije doorrijden, garagebezoek in ruig Roemenië, de spectaculaire Transfagarasan weg van dit land mogen ervaren en als kers op de taart alvast kennis maken met het fenomeen ‘omkopen’. We beleven genoeg onderweg. De kilometerteller is de 2000 ondertussen gepasseerd, dus tijd om onze Landcruiser (en onszelf) even een dagje rust te geven aan de Zwarte zee in Bulgarije. Onze laatste stop in Europa alweer voorlopig.

Krakau is nog maar een week geleden, alleen voelt alweer ver weg..

Op onze weg richting Slowakije slingeren we door kleine Poolse dorpjes, waarbij het in elk dorp weer een verrassing is hoe de vorm van de kerk er nu weer uit ziet. De Polen houden er bijzondere kerkvormen op na. Een kerk onderweg doet mij zowaar aan een ruimteschip denken.

Wanneer we Slowakije binnen rijden is het erg rustig op de weg. Het land met zijn 5 miljoen inwoners en een grotere oppervlakte dan Nederland is hier in ieder geval niet terug te vinden. De camping die we in Kosice (tweede grote stad van Slowakije) uit hebben gezocht voor deze nacht ligt aan de snelweg buiten het centrum. Het idee is eigenlijk om het, naar zeggen mooie, centrum nog even te bezoeken, alleen aangezien het op loopafstand net iets te ver is en we vinden dat we deze dag al genoeg in de auto hebben gezeten, volgt een lekkere rustige en broeierige middag op de camping met wederom een goede hoosbui die verkoeling geeft die avond.

Met het gezoef van de auto’s hebben we een vroege wekker de volgende morgen. Kunnen we mooi op tijd vertrekken! Al vrij snel rijden we Hongarije binnen. Ook hier is het rustig op de weg, dus tijd genoeg om de vele zonnebloemvelden te aanschouwen. Hoewel de meeste zonnebloemen hun kop hebben laten hangen, staan sommige nog prachtig in bloei en kleuren enkele velden krachtig geel. 

Bij de grens Hongarije – Roemenië volgt onze eerste grenscontrole en waarschijnlijk de makkelijkste van wat gaat komen. Paspoorten laten zien en doorrijden maar.

Op de camping in Roemenië krijgen we gezelschap van 3 Hongaarse motorrijders die ons laten kennismaken met Palinka. Sterke drank, populair in Hongarije. Hoewel het Engels van de mannen niet ver rijkt en ons Hongaars helemaal te wensen over laat, is dit toch een mooie manier van begroeten en elkaar een goede reis toewensen?

De volgende morgen zijn we weer vroeg wakker. Dit keer niet van het gezoef van auto’s, de timmermannen hebben besloten de warmte voor te willen zijn en zijn om 6.15 uur al lekker aan het timmeren en boren. Mooi vroeg onderweg dus om op zoek te gaan naar lampjes van 24 volt. De achterlichten werken namelijk niet meer. We hebben geluk, bij garage numero 2 die we bezoeken hebben ze de lampjes. Johannes zet ze erin en we rijden verder door het ruige Roemenië, waar je het gevoel krijgt terug in de tijd te gaan. Regelmatig passeren we Roemenen met paard en wagen.

Tijdens de avond die volgt ontdekken we hoe klein de wereld toch is. Op onze camping in Saliste, nog in Roemenië, worden we uitgenodigd voor een drankje en barbecue door de camping eigenaar en de vrienden die op bezoek zijn en hoe toevallig; dit stel woont gewoon in Den Haag!

Na een iets te gezellige avond breekt de dag van het rijden van de Transfagarasan weg aan. Deze weg staat bekend als een van de meest spectaculaire wegen ter wereld! Eigenlijk is deze weg ook de reden dat we in Roemenië zijn.

Het hoogste punt van deze weg ligt op 2134 meter en om daar te komen, mogen we heel wat haarspeldbochten trotseren. En natuurlijk is het spannend hoe onze auto deze eerste rit met hoogtemeters gaat vinden. In versnelling drie tuft onze Toyota gestaag omhoog. Hij moet af en toe wat zwarte rook produceren om vooruit te komen en de temperatuur van de motor loopt langzaam aan steeds meer, maar hij blijft constant doorrijden en coureur Johannes gaat soepel de bochten door. Onderweg blijken een aantal auto’s moeite te hebben met deze stijging en gedurende de klim zien we zo af en toe een auto naast de weg staan met de motorkap omhoog.

Hoe verder we klimmen, hoe drukker het wordt met auto’s onderweg en zo’n paar honderd meter van de top is het gewoon file rijden! Blijkbaar is de zondag een gewilde dag om lekker met z’n allen naar boven te gaan. Alhoewel, onderweg staan er ook al heel wat auto’s en mensen langs de weg. Niet alleen met pech, ook de bbq is populair. Bijna elk stukje vlak groen gras wordt benut en heel wat vlees ligt op de bbq. 

Bij onze lunch maken we dankbaar gebruik van een voucher to move, die we langs de Transfagarasan weg inzetten voor onze Roemeense lunch.

Na deze toch wel intensieve dag besluiten we een hotelletje op te zoeken, zodat we ook de volgende dag weer vroeg door kunnen. Of het nou de Roemeense worstjes zijn, of de fruitsalade uit blik in het hotel, de met fluweel beklede darmen (zoals Johannes ze zelf noemt), in combinatie met het geblaf van de vele honden in de buurt, zorgen voor wat onrust die nacht.

Om 7.00 uur zitten we echter al weer in de auto. Klaar voor een lange rit naar de zwarte zeekust van Bulgarije. Wanneer we bij de grens van Bulgarije aankomen en ik het bordje ‘vignet control’ zie, krijg ik een toch enigszins onbestemd gevoel aangezien wij geen vignet hebben. Wanneer de dame in het douane hokje naar ons vignet vraagt en wij aangeven deze niet te hebben, vraagt ze ons kentekenbewijs. Deze dame, met haar pikzwart geverfde haar, een verveelde blik en sigaretje in haar mond, heeft niet veel zin om ons door te laten rijden en we hebben de keuze: of de officiële 260 euro aan boete betalen of haar 100 euro ‘zwart’ geven. We parkeren de auto, proberen het tevergeefs nog een keer nadat we online het vignet hebben aangekocht, maar ze heeft duidelijk geen zin om mee te werken. Tja, weinig keus, dan toch maar de 100 euro betalen om zo ons kentekenbewijs terug te krijgen. De eerste kennismaking met ‘omkoping’, schijnbaar toch ook mogelijk in Europa. Nou goed, we bezorgen deze dame dan maar een goeie dag. Zij kan haar gezin of vrienden verrassen met iets leuks of lekkers, want voor dit bedrag kun je in dit land best veel. 

Na alle belevenissen van afgelopen dagen vandaag dus maar even een dagje rust voor de auto (en onszelf) met een duik in de zwarte zee. Dat bijkomen en genieten gaat vast en zeker lukken met onze auto geparkeerd met een prachtig uitzicht op de Turkoois gekleurde zwarte zee. 

Opgeladen om door naar Turkije te gaan.