Waar de septembers in Nederland over het algemeen bestaan uit koel nazomer weer met af en toe een warme dag, is de afkoeling in de woestijn van Iran nog ver te zoeken deze maand. De 40 graden wordt overdag dan ook met gemak gehaald. Hebben wij even geluk dat we de ware woestijn ervaring hier mee mogen maken. Je mag bij een woestijn dan wel voornamelijk denken aan zand, dit land heeft toch prachtige steden neer kunnen zetten in dit droge warme landschap en de grote oase met zijn palmbomen en verse dadels die we onderweg vinden, is zeker geen fata morgana. 

Wanneer we Teheran verlaten rijden we al vrij snel het droge heuvelachtige woestijnlandschap van Iran in. Hoe zuidelijker we rijden, hoe warmer het wordt en wanneer we onze auto voor de nacht parkeren in een park net buiten het woestijn plaatsje Kashan, is het koele briesje ver te zoeken. Het mooie park met in de avond uitzicht op de lichtjes van de stad maken veel goed.

De volgende morgen zijn we al vroeg op pad om zo met nog enigszins koelte het stadje Kashan te bezoeken. We wandelen door de overdekte bazaar met al zijn gangetjes met winkeltjes, waar het om 9.00 uur nog heerlijk rustig is. Langzaam aan opent de ene na de andere winkelier zijn of haar winkeltje en af en toe passeren we een man die heerlijk in alle rust op een krukje zijn ochtend krantje zit te lezen. Mooi om te zien hoe de dag hier opgestart wordt. Zo lekker verdwalend in het netwerk van de kleine steegjes van de bazaar stuiten we op prachtige binnenplaatsen met een diversiteit aan architectuur, kleurrijke tegeltjes en bijzondere patronen.

We vinden een moskee en mogen hier samen naar binnen. Het lijkt wel een spiegelpaleis aan de binnenkant, overal kleine, met de hand uitgesneden, spiegeltjes. We zijn de enige bezoekers en de dame die de boel aan het schoonmaken is, komt met twee kopjes thee aanzetten. Ze neemt ons mee naar de hoek van de moskee waar twee mannen bezig zijn met de restauratie van dit ‘spiegelpaleis’. Waar de ene jongeman zeer nauwkeurig zeshoekige vormpjes uit het glas snijdt, zorgt de ander er met plamuur voor dat alle spiegeltjes netjes tegen elkaar aan gezet worden. Het gebeurt allemaal met de hand, wat een werk! Johannes krijgt een klein spiegeltje (ook wel ’table’ genoemd) mee als aandenken. Verder lopend spotten we wat bakkerijen en wanneer we nieuwsgierig naar binnen kijken om te zien hoe dit brood gebakken wordt, volgt de uitnodiging om binnen te komen. We krijgen thee en zelf gebakken koek van kardamom en rozenwater en zien hoe behendig en snel deze mannen het ene na het andere brood maken. Na nog een stop bij een andere bakker, die voor ons een brood in hartvorm maakt, besluiten we de bazaar te verlaten en lopen we via steegjes met de uit leem gebouwde huisjes richting de auto.

Op het heetst van de dag rijden we naar Esfahan. Het stuur en de versnellingspook zijn ondertussen zo heet dat je bijna handschoenen aan moet en het koele water is veranderd in thee water. Het schijnt dat je bij hitte beter warm water kunt drinken, dus ach, dat houden we op weg naar Esfahan maar in onze gedachten.

Esfahan wordt met zijn geschiedenis en bezienswaardigheden ook wel de ‘must see’ van Iran genoemd en we besluiten dat het dan ook wel leuk is om een dag met een gids rond te lopen. Ario, onze gids voor deze dag, wacht ons de volgende morgen vroeg op, want er valt genoeg te zien en te vertellen. Esfahan is een stad met 1400 bezienswaardigheden. Tja, die gaan wij in 1 dag niet allemaal bekijken. We krijgen in ieder geval een goede glimp te zien, want Ario neemt ons mee naar veel plekjes. Vanuit het Naqs-e Jahan plein, met zijn 512 meter lengte het langste plein van de wereld, bezoeken we diverse moskeeen die bedekt zijn met tegeltjes in de prachtige blauw turkooise kleur. Ik krijg helemaal het ‘duizend-en-en-nacht’ gevoel als ik hier rond loop.

We proeven saffraan thee in de bazaar (die 8 kilometer lang is) en wanneer ik hoor dat er meer dan 150 bloemen nodig zijn voor 1 gram saffraan, en dat deze allemaal met de hand geplukt worden, snap ik wel waarom die 0,05 gram bij ons in Nederland zo prijzig is. In de armeense buurt bezoeken we een kerk. Waar deze er van de buitenkant zo sober uit ziet, en ook moet zijn vanwege het enige toegestane openbare Islamitische geloof hier, is de binnenkant daarentegen prachtig kleurrijk beschilderd en zijn vele schilderingen met bijbelse verhalen terug te vinden.

Na een bezoek aan een Perzisch tapijt atelier zijn we toch om en lopen met een mooi tapijt naar buiten. We sluiten af met een Sisha en de avond kunnen we goed gebruiken om de vele indrukken van vandaag te verwerken.

Voor het technische inspectie rapport wat we nodig hebben voor onze trip door China, maken we op weg naar onze volgende bestemming Yazd, een stop bij de Toyota garage in Esfahan.
Een a twee uur gaat het duren, want er worden ook wat nodige reparaties uitgevoerd, wordt ons verteld, waarop we besluiten daar te wachten. Het is 9.00 uur, dus kunnen we mooi aan het einde van de ochtend vertrekken, denken we op dat moment nog. Dat tijd een relatief begrip is, wordt ons vandaag wel duidelijk. Om 12.30 uur start een twee uur durende pauze en ze zijn nog niet klaar. We hoeven echter zelf niet op zoek naar een lunch plek, want de vrouwelijke manager van deze Toyota garage, genaamd Nasiri, nodigt ons uit om bij haar te komen lunchen. We gaan mee naar haar huis en bij binnenkomst hebben moeder en zussen een hele maaltijd klaar staan op tafel. Ongelooflijk weer! Zo tegen 16.00 uur is de auto klaar en kunnen we gaan rijden. We hebben alweer de uitnodiging gehad van Nasiri om bij haar en de familie te komen eten deze avond, maar we willen graag door. Kijken hoe ver we komen op weg naar Yazd.

Na een overnachting in een park tussen Esfahan en Yazd in, waar we wederom een ontbijt van brood en Osh (een soort bonensoep) voorgeschoteld krijgen, rijden we Yazd binnen. Een charmante stad met lemen huisjes en smalle steegjes waar je heerlijk in kunt verdwalen. Af en toe duiken er historische gebouwen op met hun prachtige architectuur, waaronder een façade en moskee met kleurrijke turkoois, gele en groene mozaïeken.

Dat het een echte woestijn stad is, mogen we vandaag ook ervaren. Het voelt af en toe net alsof iemand de hete föhn op de warmste stand heeft gezet.

Aan het einde van de middag rijden we Yazd uit, op naar de woestijn duinen, waar we de nacht door willen brengen. Wanneer we de duinen zien liggen gaan we van de geasfalteerde weg af en via een onverharde weg rijden we dieper de woestijn in op zoek naar een mooi plekje. Ergens tussen de duinen parkeren we de auto. Nadat de zon de duinen en rotsen om ons heen in verschillende roze en gele kleuren heeft weergegeven, wordt het langzaam aan donker. Nu niemand ons meer kan zien, klappen we de tent uit. Daar zitten we dan, met alleen de woestijn duinen, de auto en tent. Wat een stilte om ons heen. Het geeft een bijzonder gevoel. Omdat we lekker zanderig zijn geworden proberen we voor het eerst onze douche uit. Het water in de jerrycan is lekker opgewarmd, dus de douche met uitzicht op de sterren is heerlijk.

Omdat we er op tijd in liggen die avond, zijn we de volgende morgen op tijd wakker. Tent inklappen, ontbijtje en om 8.00 uur zitten we weer in de auto. Een aardige rit door de woestijn volgt vandaag, dus fijn om vroeg op pad te zijn nu het nog enigszins koel is. We besluiten om de tank vol te gooien en de 2 extra jerrycans ook. Hebben we extra diesel, mocht er op de komende woestijn weg geen mogelijkheid tot tanken zijn. Aangekomen bij het tankstation vragen we tot 3x toe ‘Diesel?’ aan de pompbediende. ‘Ja’, knikt de beste man en de tank inclusief twee jerrycans worden vol gegooid. Wanneer we echter een kleine kilometer onderweg zijn begint de motor kracht te verliezen en te pruttelen. Niet veel later staan we stil en krijgen we de motor niet meer aan de praat. Hij is twee dagen geleden nagekeken, dus technisch gezien zou het oké moeten zijn. Toch benzine? Al vrij snel krijgen we hulp van een Iraanse voorbijganger die een automonteur belt, die 5 minuten later ter plaatse is. En ja hoor, de tank en jerrycans zijn volgegooid met benzine. Oei, dit zou wel eens een duur grapje kunnen worden denk ik wanneer ik snel wat horror verhalen op internet lees, over vastgelopen motoren et cetera. Onze Landcruiser wordt met een sleepkabel vastgebonden aan de kleine Peugeot en naar de garage gesleept, waar ze de benzine eruit laten lopen. Wij halen ondertussen nieuwe diesel en als we terugkomen bij de garage horen we een vertrouwd geluid. Hij doet het weer, wat fijn! We mogen echter niets betalen voor deze hulp, ze willen dat we een goede herinnering overhouden aan Yazd en Iran. Ongelooflijk toch? Gelukkig hebben wij vanuit Nederland gele Hollandse sleutelhanger klompjes meegenomen voor bijzondere ontmoetingen die we op doen en die komen nu goed van pas.

Twee uur later zitten we weer in de auto, op weg naar het oase dorpje Garmeh (wat in het Perzisch ‘warm’ betekent). Nou, dat het warm is in dit dorpje, valt niet te ontkennen. De hete föhn is weer aangezet en het dorpje lijkt uitgestorven. Niemand te bekennen, iedereen verschuilt zich waarschijnlijk voor de hitte.

We hebben wel trek in eten gekregen, maar ook een restaurant wat open is, is niet te vinden. We wandelen door de groene oase met zijn vele granaatappel bomen en palmbomen en snoepen van de rijpe dadels die aan de bomen hangen. Ze zijn zo zacht en smaken zo zoet als honing, zo lekker vers heb ik ze nog nooit geproefd.

Wanneer het tegen 18.00 uur wat minder heet is, vinden wij een plekje net iets buiten de oase waar we onze tent uitklappen. Bij de oorsprong van deze oase, een kleine waterplek in de rotsen, spotten we een hert en Johannes ziet een woestijnvosje tussen de palmbomen doorschieten. Via de oase lopen we naar het guesthouse in het dorpje. Vele dorpsbewoners zijn de rijpe dadels aan het plukken en stilletjes voorbij lopen kan natuurlijk niet. Met een zak vol dadels komen we dan ook bij het guesthouse aan. Na een heerlijk avondmaal lopen we via de donkere oase terug naar onze auto, waar een  heldere sterrenhemel met de zichtbare melkweg op ons wacht.

Wanneer we na een ontbijtje het oase dorpje uitrijden, belanden we direct weer in een groot zandoppervlak. Af en toe een oase en wat palmbomen, of een klein droog struikje, maar vooral zand zand zand, rotsen en af en toe een paar dromedarissen. De zandduinen die we tegenkomen gaan op een gegeven moment over in rots heuvels. ‘Het lijkt wel of het zand langzaam de rotsheuvels op eet,’ zegt Johannes.

Wanneer we op het heetst van de dag omhoog rijden, schiet de thermometer omhoog in het rood. De motor borrelt weer lekker en heeft duidelijk verkoeling nodig. We staan nog geen 5 minuten met onze motorkap open en een man stopt om te vragen of alles oké is. We raken met hem in gesprek en als we vertellen dat we op weg zijn naar de stad Mashhad, biedt hij ons zijn villa die in Mashhad staat aan. We bedanken hem en krijgen zijn telefoon nummer voor het geval er iets mocht zijn. Vlak voor vertrek loopt hij naar zijn auto en niet veel later komt hij terug met een bakje waar zo’n 3 gram saffraan in zit! We hebben goud in handen. Het is toch allemaal veel te gek dit?!

Aangezien we na al die hitte wel een douche kunnen gebruiken, vinden we een ecolodge in het kleine dorpje Kaboodan. We zijn hier wederom een bezienswaardigheid. Onze auto is omringd door vrouwen gekleed in zwarte chadors en willen allemaal maar al te graag met ons op de foto.

Blijkbaar is vandaag de eerste dag van de jaarlijkse rouwperiode van een belangrijke Iman in Iran en eet het hele dorp samen in de moskee. Wij zijn ook uitgenodigd. Helaas eten Johannes en ik niet samen, want mannen en vrouwen eten gescheiden in de moskee. Zo’n 300 vrouwen zitten in zwart gekleed in de moskee en in mijn kleurrijke kleding is het dan ook moeilijk onopgemerkt te blijven.

Onze laatste stop is de religieuze stad Mashhad waar het wachten is op de goedkeuring Turkmeense transit visum, die we nodig hebben om onze reis te kunnen vervolgen.