Komen wij naar Iran voor de mensen en al zijn bezienswaardigheden of zijn wij hier de grote bezienswaardigheid? We voelen ons af en toe net een beroemdheid. Mensen die al rijdend naast ons een selfie nemen, mensen die vanuit alle hoeken naar ons toe komen, ons welkom heten in Iran, met ons willen praten, of met ons op de foto willen. Mensen die ons bij hen thuis uitnodigen, ons allerlei eten laten proeven. Zelfs mensen die naar mij toekomen en mij hun baby overhandigen voor een fotomoment, terwijl ik eigenlijk op dat moment aan het koken ben. West Iran met zijn Aras vallei, waterval, bergen en kastelen, heeft veel dingen om te bezichtigen. Toch zijn ook wij hier vaak een bezienswaardigheid.

Het is toch altijd wel weer even spannend om weer een grens over te steken. Hebben we de juiste papieren? Geen spullen in onze auto die Iran niet in mogen? Draag ik mijn hoofddoek op de juiste manier? Ondanks dat er niet echt iets duidelijk aangegeven wordt en vrijwel niemand Engels spreekt, verloopt de grenscontrole, op een vervelende Iranees na, eigenlijk zonder al te veel moeilijkheden. De vervelende man doet zich voor als iemand van de douane en dringt aan om dollars te wisselen. Ergens begrijpen we het wel met de slechte positie van de Rial (de Iraanse munteenheid) op dit moment, maar zijn ‘pusherige’ manier, in combinatie met het feit dat hij helemaal niet van de douane is, zorgt voor een duidelijke ‘nee’ richting zijn kant en geld wisselen we bij het eerste wisselkantoor dat we tegenkomen in Iran. 1 dollar staat op dit moment gelijk aan 1.000.000 Rial en met het wisselen van 300 dollar lopen we dan ook als miljonairs naar buiten.

Eerst maar eens tanken. Via het programma ‘onze man in Teheran’ hadden we al gehoord dat het hier vrijwel niets kost, dit mogen we nu zelf ervaren. De mannen Haves en Ali (die de Iraanse versie van het Laurel en Hardy duo zijn) helpen ons maar al te graag en voor nog geen 3,5 euro hebben we onze tank weer vol. 7 eurocent per liter, ongelooflijk!

Aangezien hier geen officiële campings zijn, ten minste niet het soort dat wij kennen in Europa, vragen we onze I-overlander app vandaag om raad. Een ideale app voor en door overlanders met handige plaatsen (om te kamperen, te tanken of een garage te vinden en nog veel meer). We vinden een park aan een rivier waar we onze auto mogen parkeren voor komende nacht. Al vrij snel hebben we bekijks en komt een jongen met 2 grote stukken meloen aanzetten. Aan het begin van de avond komt er een familie naar ons toe. Ze komen uit de stad Karaj (vlakbij Teheran) en willen ons graag bij hen thuis uitnodigen. Het resulteert in een gesprek over waar we vandaan komen, over ons beroep in Nederland en wat we in Iran doen. Wanneer Mehdi, de man van het gezin, vertelt dat hij electricien is en bij een autobedrijf werkt, krijgen we het over onze auto en dat de elektriciteitsaansluiting tussen het zonnepaneel en koelkast en autoradio niet goed werkt, waardoor onze koelkast en autoradio sinds 2 dagen niet meer werken. Mehdi staat erop om er even naar te kijken, wat erop uitdraait dat hij ermee aan de slag gaat. De politie agent, die af en toe even een rondje door het park rijdt, komt kijken en besluit ook te helpen. Hij pleegt wat telefoontjes en gaat erop uit om bepaalde onderdelen te vinden. Het is al laat, tegen 22 uur, dus dit gaat helaas niet meer lukken. Niet heel raar toch? In Nederland zou alles al lang gesloten zijn!

Een stormachtige nacht volgt. De harde wind buiten zorgt ervoor dat de tent goed opgeschud wordt en wij schudden lekker mee. En met om 2.20 uur nog stemmen van kinderen op de achtergrond in dit park, is een goede nachtrust een iets te grote luxe vannacht. Om 10 uur is Mehdi alweer bij ons en we rijden samen naar het hotel waar hij en zijn gezin verblijven, waar het juiste elektriciteitskastje geleverd wordt die ervoor zorgt dat alles weer piccobello werkt. De rest van de dag trekken we met de familie op. We bezoeken gezamenlijk de Armeense Sint Stephanos kerk en klooster en eten onze eerste uitgebreide Iraanse lunch. Kip en rundvlees kebab met saffraan rijst en salade en vinden een goede vervanger van de Turkse Ayran (soort van karnemelk), genaamd Doogh, een soort drinkyoghurt met dille en komkommersmaak. Heerlijk! Veel te veel natuurlijk om op te kunnen, maar blijkbaar is de lunch hier de belangrijkste maaltijd van de dag.

De volgende morgen rijden we samen met de familie naar de Asiab waterval. Mooi om te zien hoe mensen blij worden van water in dit droge landschap. Bij de waterval wordt volop geposeerd en sommige mensen gaan met t-shirt, spijkerbroek en al onder de waterval staan. Ook wij zijn hier weer een bezienswaardigheid. Met meerdere mensen mogen we op de foto en we krijgen zelfs een plaats om te slapen aangeboden in Teheran. Na de waterval nemen we afscheid van de familie en met z’n tweeën rijden we verder langs de kronkelende Aras rivier door de heuvelachtige vallei. Aan de andere kant van de rivier ligt Azerbeidzjan.

Wanneer we het binnenland inrijden en omhoog rijden richting het Babak kasteel, dat op de top van een berg ligt, op een hoogte van 2380 meter, is het flink klimmen geblazen. Aangezien er geen zuchtje wind te bekennen is, heeft onze motor het er zwaar mee. Langzaam kruipt de temperatuur van ons dashboard in het rood. Tijd om onze auto even langs de weg te zetten om het sissende water af te laten koelen. De ‘afkoel’ tijd doden we met alle plakkerige bolletjes uit mijn hoofddoek en rest van kleding te halen. Ben op de zoektocht naar een beschutte plasstop blijkbaar ergens doorheen gelopen. Het kriebelt goed in ieder geval.

We betwijfelen of het ons nog lukt met daglicht het Babak kasteel te bezoeken, aangezien het al einde middag is. Wanneer we boven vragen waar we ergens kunnen kamperen, vraagt een Iraanse 4×4 taxi chauffeur ons hem te volgen in zijn auto. Hij weet een goede plek in de bergen, bij de nomaden. We volgen hem en na een stuk op verharde weg te hebben gereden, slaan we een onverharde zandweg in. Voor dit soort onverharde zandpaden is onze auto ideaal. We hobbelen lekker naar de plek van de nomaden, waar we een kamp aantreffen met enkele tenten, koeien, ezels, schapen en kippen. We parkeren onze auto en klimmen vanaf hier te voet verder naar het Babak kasteel. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om dit kasteel in de 9de eeuw op een rots te bouwen, is ons een raadsel.

Een groot gedeelte van de avond brengen we door in een nomadentent, waar de muziek van een overgebleven taxi met Babak kasteel bezoekers hard aan is gezet en er volop wordt gedanst. De yoghurtsoep die we krijgen, getrokken van schapenvlees, is niet echt mijn ding. Dus Johannes, wel een liefhebber, heeft geluk en krijgt mijn portie.